ေကာင္ေလးက ကေလးသာသာအရြယ္ေလး.. အလြန္ဆုံးရွိမွ ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ္ႏွစ္ႏွစ္ပဲ ရွိဦးမည္။ လူၾကီးေတြ ၾကားထဲမွာ သူက ၾကပ္ညွပ္လ်က္။ လူက ပိန္ပိန္၊ အသားက ေနေလာင္ခံ ညိဳညစ္ညစ္။ ဆံပင္ေလးက က်ဲတဲတဲႏွင္႔ ေသးေသးကေလး ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ပတ္တစ္ခါ သမ၀ါယမမွ ဆီေပးသည္႔အခါ လာတိုးၾကသည္ သူေတြက အမ်ားသာျဖစ္သည္။ အဲ႔ဒီအထဲမွာ ဆိုဒ္စုံ၊ ဂိုက္စုံ။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔လိုပုံစံမ်ဳိးေတာ႔ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူး။ မနက္ (7) နာရီေလာက္ ကတည္းက ဆီစေပးကာ (8)နာရီေလာက္က်ေတာ႔ လူအေတာ္ပါးလာျပီ။ ေကာင္ေလးက ကေလးဆိုေတာ႔ လူၾကီးေတြက ေက်ာ္တက္လိုက္၊ သူ႔ထက္ အေကာင္ၾကီးတဲ႔သူေတြက အေနာက္ပို႔လိုက္နဲ႔ အေရွ႕ကို မေရာက္ႏိုင္ လုံးခ်ာလည္ လိုက္ေနသည္။ ၾကာေတာ႔ သူ႔ကို သနားလာတာနဲ႔ လွမ္းေခၚရေတာ႔သည္။
“ေဟ႔.. ဟိုကေလး ဒီကိုလာဦးကြဲ႔..”
ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေခၚေတာ႔ ေကာင္ေလးက ၀မ္းသာအားရေျပးလာသည္။ ဖိနပ္ေတာင္မပါရွာ။ အက်ီ ၤကလည္း စြပ္က်ယ္ အေပါက္ကေလးႏွင္႔ သနားစရာကေလးျဖစ္ေနသည္။
“မင္း ဆီ လာတိုးတာလား”
“ဟုတ္ကဲ႕.. ဦး” ေကာင္ေလးက ရိုရိုေသေသေလး ျပန္ေျဖသည္။ ယဥ္ေက်းပုံရသည္။ ဆီ ျမန္ျမန္လိုခ်င္လို႔ ေျဖတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
“သန္းေခါင္စာရင္း ပါလား”
“ဟုတ္ကဲ႔..ဒီမွာပါ” ပလတ္စတစ္ေလာင္းထားေသာ သန္းေခါင္စာရင္းေလးကို ထုတ္ျပသည္။
“မင္းအိမ္မွာ လူၾကီးေတြ မရွိဘူးလားကြ”
“ရွိပါတယ္..။အရင္က အေမတိုးေနၾကပါ။ အခုအေမက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ သားလာတိုးတာပါ”
သူ႔ဟန္ပန္က ပုံစံႏွင္႔မလိုက္ေအာင္ ယဥ္ေက်းသျဖင္႔ မေမးသင္႔ေသာ ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္မိသည္။ မေတာ္တဆ သူ၀မ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမွာလည္း စိုးရိမ္မိေသးသည္။
“မင္းေက်ာင္းမတက္ဘူးလား”
“ဟုတ္ကဲ႔.. တက္ပါတယ္”
“ဘယ္ႏွစ္တန္းလဲ..ကြ”
“သုံးတန္းပါ..” သူက ေျပာျပီး သူ႔ရဲ႕ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ ႏွပ္ခ်ီးကို ျဗစ္ခနဲညွစ္ျပီး သူ႔လက္ခုံေလးႏွင္႔ သုတ္ေနေသးသည္။
“ဒီေန႔ေတာ႔ ေက်ာင္းမတက္ဘူးေပါ႔..ဟလား”
“မမွီရင္ေတာ႔ သြားမတက္ဘူးေပါ႔ ..ဦးရာ”သူက လူၾကီးဟန္ေလးနဲ႔ ေျပာျပန္သည္။
“မင္းအေမက ေက်ာင္းမတက္ခိုင္းဘဲ ဆီလာတိုးခိုင္းတာလား”ကၽြန္ေတာ္႔ကို တစ္ခ်က္ေမာ႔ၾကည္႔သည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒီလူၾကီးက ေတာ္ေတာ္လွ်ာရွည္တာပဲဟုလည္း ထင္ေကာင္းထင္သြားႏိုင္ပါသည္။ ဒါေပမယ္႔ သူျပန္ေျဖပါသည္။
“မဟုတ္ပါဘူး.. အေမကေက်ာင္းသြားခိုင္းပါတယ္..သားက အေမမသိေအာင္ လာတိုးတာ..ဒီက ဆီရလို႔ သြားေရာင္းျပီးရင္ ေက်ာင္းသြားတက္မွာ..” ကၽြန္ေတာ္အံ႔ၾသသြားသည္။ သမ၀ါယမက ေပးေသာဆီသည္ ဘယ္ေလာက္မွ မရွိ။ တစ္ဆယ္သား ၊ႏွစ္ဆယ္သားကို သူဘယ္လိုေရာင္းမလဲဟု စိတ္၀င္စားသြားသည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ.. ဒီက ဆီက ဘယ္ေလာက္ရမွာမို႔လို႔လဲ”
“ဒီက ဆီတိုးျပီးလို႔ လမ္းထိပ္က ဆိုင္မွာသြားေရာင္းရင္ ၉၀ ေလာက္ရတယ္ေလ.. အဲ႕ဒါဆို ဆန္၀ယ္လို႔ရျပီ.. အေမက ေနမေကာင္းေတာ႔ အ၀တ္ေတြ မေလွ်ာ္ႏိုင္ဘူး.. ပိုက္ဆံကလည္း မရွိဘူးေလ”
ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ နင္႔သြားသည္။ ပိုက္ဆံ 90 ဆယ္သည္ ဆန္ႏွစ္လုံး၊ သုံးလုံးအျပင္ပိုမရ။ တစ္နပ္စာေတာင္ မရွိ။ သူတို႔ ဘယ္လိုစားမွာပါလိမ္႔ဟု စဥ္းစားမိသည္။
“ မင္းတို႔ေမာင္ႏွမ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ”
“သားတို႔ ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ရွိတယ္.. သားကအၾကီးဆုံး” ဆုံးဆိုေသာ ေနရာမွာ သူ႔အသံကေလးက နည္းနည္းေဆာင္႔သြားသည္။ ေကာင္ေလး စိတ္မရွည္ေတာ႔ဘူးဟု ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္သည္။ ဒါနဲ႔ပဲ တျခား ေမးခ်င္တာမ်ားကို ေအာင္႔အည္းကာ ဆီျမန္ျမန္ထည္႔ကာ ေပးလိုက္သည္။ ဆီရေတာ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးက ျပံဳးရႊင္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္ကိုလည္း ေက်းဇူးပဲဟု ေျပာသြားေသးသည္။ သူသြားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခုကို မေက်မနပ္ျဖစ္မိသည္။ ေကာင္ေလးကိုပဲ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင္႔ေတာ္လိုက္တာဟုပဲ ခ်ီးမြမ္းရမလား။ သူ႔ရဲ႕ ကံၾကမၼာၾကီးကိုပဲ ယုိးမယ္ဖြဲ႔ရမလား။ သူ႔မိသားစု အသိုင္း၀ိုင္းကိုပဲ အျပစ္တင္မရမလား။ ဘာကို ေျပာလို႔ေျပာရမွန္းပင္မသိေတာ႔။ ဒီေလာက္အရြယ္ေလးႏွင္႔ ဒီလို သိတတ္တဲ႔ ကေလး အေတာ္ရွားသည္ဟု ဆိုရမည္။ သို႔ေပမယ္႔ သူေျပာသြားတာေတြကိုလည္း အမွန္ေတြပဲဟုလည္း ယူဆ၍ မရ။ သူမုန္႔ဖိုး လိုခ်င္လို႔ လာျပီး ခိုး တိုးတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ တျခားကိစၥ အမ်ားျပားလည္း ရွိေနႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဒီဟာသာ တကယ္႔အျဖစ္ဆိုရင္ေတာ႔ ဒီေကာင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ခ်ီးက်ဴးသည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ ဘာေၾကာင္႔ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သူ႔ေလာက္ မိဘအေပၚသိတတ္မႈမရွိေသးေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
ကေလးေတြကလည္း အေတြးေပးသားပဲ
ေလာကၾကီးမွာ ဒီလိုအသိရွိတဲ႔ကေလးေတြ ရွိေနသလား
အခုထိေတာ႔ မျမင္ဖူး မေတြးဖူးေသးဘူးဗ်
စာအုပ္ထဲမွာ ရွိတယ္ဆိုတာ
အျပင္မွာလည္း တကယ္ရွိေလာက္မွာပါ
ဒီလို ကေလးမ်ိဳးေတြသာ . . . ပညာသာေကာင္းေကာင္း သင္ရရင္ျဖင္႔ . . .
ဒါေပမယ္႔ ေလာကၾကီးက
ျဖစ္ခ်င္တိုင္းလည္း မျဖစ္ဆိုေတာ႔ဗ်ာ . . .
သူေပးတဲ႔ အေတြးေလးကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆင္႔ပြားေတြးသြားပါတယ္
စာေတြ မ်ားမ်ားေရးႏိုင္ပါေစဗ်ာ
အမယ္.. ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းကို ေစာင္းျပီး ေရးထားေလသလား... ေျပာင္းျပန္ၾကီးကို မွန္ေနေတာ့တာပဲ...ဟီးးးးးးးးး။။
အဲလိုကေလးေလးေတြ ျပင္ပမွာ တကယ္ကို ရွိေနပါေသးတယ္ေလ။။ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ေပးႏိုင္ဖို႕သာ လိုအပ္ေနတာပါ။။ ေက်ာက္ေကာင္းတို႕မည္သည္ ေသြးတဲ့ေပၚမူတည္ျပီး အေရာင္ထြက္ရတယ္မဟုတ္လား။။။
Post a Comment